Transplantační náhrady většiny orgánů jako jsou ledviny, játra, srdce a plíce se s výjimkou poměrně vzácných genetických chorob provádějí teprve v konečném stádiu jejich selhání. Transplantovaný orgán umožňuje přežití nebo zásadním způsobem zlepšuje kvalitu života tím, že na rozdíl od případné náhrady přístrojové či technologické vykonává řadu biologických funkcí současně a v návaznosti na ostatní fyziologické regulace. Z tohoto pohledu je orgánová transplantace pankreatu výjimkou: navzdory rizikům chirurgického výkonu a imunosupresivní léčby se provádí za účelem obnovy endogenní produkce pouze jediného hormonu, který je dnes navíc široce dostupný V lékové formě. Proč?